"Un libro aberto é un cerebro que fala; pechado, un amigo que agarda; esquecido, un alma que perdoa
destruído, un corazón que chora" Proverbio indú

domingo, 23 de febrero de 2014

AMANDINE O LOS DOS JARDINES

Comezamos este mes coa lectura dun conto sobre o que significa perder a nenez e crecer. Trátase de Amandine o los dos jardines de Michel Tournier (Paris 1924), figura importante da literatura francesa do s. XX. O conto, definido como iniciático polo autor, está narrado por unha nena de dez anos que se adentra na adolescencia. O paso desta nena da nenez á pubertade está representado por dous xardíns. Un, o xardín da súa casa, o de papá e mamá, onde "hay siempre la misma temperatura, tanto en verano como en invierno, donde el césped es siempre verde y está bien cortado", representa a seguridade, a orde, pero "a veces resulta un poco molesto" e asistimos ao comezo da caída dese universo dos pais na mente da nena preadolescente. A busca do seu gatiño Kamicha levará a Amandine a saltar o muro e atopar o outro xardín, no que aparece un mundo descoñecido para ela pero ao mesmo tempo sedutor.
Desde la altura que le brinda la división de los terrenos, observa a un lado el jardín de sus padres, el impecable, simétrico, el conocido, y al otro, ese jardín del que nada sabe pero que la seduce y se le revela con esa deliciosa angustia con que la atrae lo indómito y lo animal: “Era todo lo contrario del jardín de papá (…)Pensé que nunca me atrevería a descender a aquella selva virgen donde pululaban con toda seguridad sapos y serpientes”. Este outro xardín representa a busca dun novo lugar por fora das identificacións da nenez que xa non aportan consistencia de ser, representa o mundo da pubertade.

POEMAS DE XUÑO E XANEIRO: xaneiro e febreiro

En el balcón, un instante
nos quedamos los dos solos.
Desde la dulce mañana
de aquel día éramos novios.
-El paisaje soñoliento
dormía sus vagos tonos,
bajo el cielo gris y rosa
del crepúsculo del otoño-
Le dije que iba a besarla,
bajó, serena, los ojos
y me ofreció sus mejillas
como quien pierde un tesoro.
-Caían las hojas muertas,
en el jardín silencioso,
y en el aire erraba aún
un perfume de heliotropos-
No se atrevía a mirarme,
le dije que éramos novios.
...y las lágrimas rodaron
de sus ojos melancólicos.

Adolescencia de JUAN RAMÓN JIMÉNEZ

martes, 18 de febrero de 2014

Comentarios a "O carteiro de Bagdad"

O libro, en xeral, semella que os gustou. Estes foron os vosos comentarios:

   -é unha historia lenta e narra situacións cotiás nun contexto bélico que non sorprenden

   -é demasiado realista
   -remítenos ao ambiente das familias
   -a historia discorre nun ambiente dramático
   -sorpréndenos que todos os capítulos comecen igual
   -é interesante o enfrontamento entre xiitas e sunnitas
   -gustaríame saber de qué maneira se documentou o autor para escribir esta historia
   -tamén quereríamos saber cómo xorde este tema para o libro
   -é curioso o dato das sementes simbolizando a vida
Todos estivestes de acordo en que sería interesante ter unha charla co autor. Así que solicitamos poder falar con el (en persoa ou por Skype) á editorial e estamos á espera de que nos conteste.