"Un libro aberto é un cerebro que fala; pechado, un amigo que agarda; esquecido, un alma que perdoa
destruído, un corazón que chora" Proverbio indú

lunes, 30 de enero de 2012

PARA QUE SERVEN OS CONTOS?

Metidos como andamos na lectura desas narracións breves que chamamos contos, eu pregúntome, para qué serven os contos? Lede a resposta dun antropólogo e xa falaremos do que nos parece.

Cuenta un eminente antropólogo que cuando el hombre y la mujer aprendían a ser humanos sucedió algo que cambiaría el destino de una especie muy mal equipada para sobrevivir frente a otras especies mejor adaptadas a un medio donde lo que permitía la supervivencia era la fuerza. Y es que un día, en la hoguera paleolítica, un hombre, quizá una mujer, tomó la palabra y contó un cuento, uno de esos cuentos que hoy llamamos «populares» porque son del pueblo, es decir, de todos. Y esos cuentos cuentan todos lo mismo: que quien es capaz de ponerse en camino ante un conflicto recibe siempre la ayuda de alguien y, si se deja ayudar, consigue resolver el conflicto que lo había puesto en camino, y llega a ser rey, es decir: soberano de su vida.
Gracias a estos cuentos que consideran que el otro no es quien te hiere o quien te mata, sino quien te ayuda, que transmiten la confianza en el otro, el ser humano comenzó a confiar en el otro ser humano, y gracias a esta confianza los hombres, quizá también las mujeres, comenzaron a cazar juntos, y la fuerza del individuo se unió a la fuerza del otro individuo en la fuerza de la colectividad, y gracias a esta fuerza de lo colectivo el ser humano consiguió sobrevivir como especie. Sobrevivió el ser humano y también los cuentos, y se extendieron por todo el mundo para demostrarnos que lo que nos caracteriza como humanos no tiene fronteras, es universal, como los motivos folclóricos que sujetan, como un esqueleto, el cuerpo de los cuentos. Sobrevivieron también los narradores que prestan su mirada, su voz, su piel y su aliento a esos cuentos que llegan desde la noche de los tiempos a recordarnos que no estamos solos porque los que nos encontramos en el camino están ahí para ayudarnos a ser soberanos. ¿Para qué sirven los cuentos? Para vivir.
Artículo de Ana Griot publicado en el ABC (18dic2011)

domingo, 22 de enero de 2012

HUMOR ESCRÍBESE CON H


O humor sempre é unha axuda para sobrelevar os problemas, ou non? E se ese humor é do gran FORGES pois mellor.

viernes, 13 de enero de 2012

POEMAS DE XUÑO E XANEIRO: XANEIRO

Cuando éramos niños de MARIO BENEDETTI

Cuando éramos niños
los viejos tenían como treinta
un charco era un océano
la muerte lisa y llana
no existía.

luego cuando muchachos
los viejos eran gente de cuarenta
un estanque era un océano
la muerte solamente
una palabra

ya cuando nos casamos
los ancianos estaban en los cincuenta
un lago era un océano
la muerte era la muerte
de los otros.

ahora veteranos
ya le dimos alcance a la verdad
el océano es por fin el océano
pero la muerte empieza a ser
la nuestra.

miércoles, 11 de enero de 2012

EL MISTERIO DE LA CRIPTA EMBRUJADA

Tras a lectura dos relatos máxicos de Cunqueiro, levamos para as vacacións de Nadal o libro de EDUARDO MENDOZA El misterio de la cripta embrujada (1978).

"Esta segunda novela aparece hoy más como un divertimento, como una pausa irónica y paródica en la ya pausada carrera de su autor. La trama es policial, pero reducida al absurdo. Si el lector acepta la convención inicial -un psicópata como detective-, todo marchará sobre ruedas. Mendoza utiliza para provocar esta aceptación su arma secreta: un lenguaje sabroso y paródico donde los golpes de efecto verbales se encadenan en un rosario de puesta en solfa de una serie de tópicos auténticamente explosiva. El ritmo es apresurado y medido, y el discurso del protagonista impone su propia lógica irónica , encadenando la trama y al lector hacia una solución final, que tal vez sea el más acertado desde el punto de vista realista. La novela se lee de un tirón, pero deja en el aire ciertas preguntas sin resolver. La madurez del autor no deja dudas; pero lo que atrae con su discurso verbal provoca al mismo tiempo la lejanía que comporta toda parodia."Rafael Conte, "El País", 13 de mayo de 1979.

ESCOLA DE MENCIÑEIROS

Gatipedro. Praza do Humor (A Coruña)

En decembro limos a fauna máxica (Escola de menciñeiros, 1960) de Álvaro Cunqueiro para commemorar o centenario do nacemento deste autor galego e, ao mesmo tempo, participar no MES DE CUNQUEIRO organizado pola biblioteca do centro.
Serva de exemplo este relato do Gatipedro do que os alumnos de 4º fixeron uns fermosísimos debuxos que están expostos no taboleiro da entrada.

O gatipedro é un gato branco que ten na cachola un corno mouro; o gatipedro ven polas noites ás casas, e párase nas habitacións nas que hai nenos durmindo. Entón o gatipedro ponse a verquer auga polo seu corniño, e o neno, en sonos, escoitando o pingar da fontiña aquela, sona que mexa, e de verdade mexa na cama. Pra espantar o gatipedro abonda con botar unhas areas de sal á porta do cuarto e ó pé da fiestra. O gatipedro anda apoiándose, ademais de nas catro patas, na língua, e probando coista o sabor do sal, o gatipedro dá a volta e prosegue a súa nuturnia viaxe, deixando ós nenos da casa en paz.

ACORDOS DO CLUB DE LECTURA

CURSO 2012-2013
Acordo 1º:-Non xulgues un libro pola súa portada.
Acordo 2º:-Nas reunións do club comentaremos as lecturas realizadas.
Acordo 3º:-Unha actividade voluntaria tamén ha de desenvolverse con formalidade.

CURSO 2013-2014
Acordo 4º:-Crear un grupo de whatsapp para mellorar a comunicación das novas do club.
Acordo 5º:-Se a lectura ten detrás unha película, vela todos xuntos e comentala.

CURSO 2014-2015
Acordo 6º:-Utilizar o grupo de whatsapp só para cuestións relacionadas co club e nun horario axeitado.
Acordo 7º:-Compaxinar lecturas fáciles e non tan fáciles.

CURSO 2015-2016
Acordo 8º:-Se o libro me gusta e o acabo antes que os demais, non desvelaréi o final.
Acordo 9º:-Se me comprometo a algo debo cumplilo.
Acordo 10º:-Debo cuidar o material.
Acordo 11º:-Debo respetar a organización das reunións
Acordo 12º:-Se o libro non me gusta teño dereito a cambialo por outro.

martes, 10 de enero de 2012

FIN DA NENEZ

Crecer.
Crecer es asumir que ya no sirve lo que nos divertía, recordar con nostalgia lo que nos hacía felices e ir olvidando lo que nos ilusionaba. Es muchas más cosas, pero sobre todo es eso.

Normalmente, crecer, más que una idea, es un sentimiento agridulce. Por ejemplo, el contexto que rodea el baño frío del primer rechazo.

Y pese a todo ello, crecer es bonito.
Este párrafo sacado do comentario dunha película serve perfectamente para introducir o tema que este curso estamos destacando nas nosas lecturas poéticas. Pero propoño dar un paso máis cara adiante e buscar lecturas en prosa sobre o que significa perder a nenez, crecer, en definitiva. E buscando e buscando atopei dous contos breves que poden ser as nosas próximas lecturas. A primeira titúlase Amandine o los dos jardines do francés Michel Tournier, a segunda Sucker do estadounidense Carson McCullers